برای آسمانی شدن هیچ وقت دیر نیست

برای یافتن آن چه که همیشه آرزومند آن هستی، هیچ وقت دیر نیست.

اما نخست باید خود را دریابی و بشناسی و طلب از خود را جایگزین درخواست از بیگانه کنی.

لحظه ای آرام بگیر و دریاب که در زندگی به راستی دنبال چه هستی و چه چیز تو را به سوی هدف نهایی ات هدایت می کند.

از خود بپرس در این سفر باید با چه کسانی همراه باشم؟ توشه راه من چه می تواند باشد؟ آیا می توانم همسفرانم را خودم انتخاب کنم؟ آیا باید مبارزه کنم؟ آیا می توانم بدون فشار و اسارتی راهم را ادامه دهم؟

و ...

همه سوالاتی را که از درون خود می کنی، صادقانه پاسخ بده و آن ها را بر روی یک برگه سپید بنویس.

بنویس که دوست داری رشد کنی یا فقط مایلی زنده باشی.

خود را صدا کن، از درون با خود بی پروا و شفاف سخن بگو، و سپس آرام بگیر، تا ببینی که جهت نگاه تو اشتباه بوده است.

همیشه به بیرون نگریستی و به دنبال مقصری جز خود گشتن؛ مهم ترین بینشی است که تو باید آن را باور کنی.

تو بازتاب هر فکر و احساسی را که نسبت به پیرامون خود داری، در زندگی خود مشاهده خواهی کرد.

قانون بازگشت الهی در همه احوال در اطراف تو وجود دارد؛ مطمئن باش اگر نگاه خود را عوض نکنی، این قانون با متخلفان معنویت برخوردی جدی خواهد کرد.

پس خودت را بشناس و بینش خود را در زندگی روزانه ات که پر از حرص، خشم، حسادت، کینه، قضاوت نابجا، ستم و نامهربانی است تغییر بده.

وقتی بدانی که هستی و چه می خواهی و با عوض کردن راه خود؛ در مسیر زندگی با انرژی جدیدی مواجه خواهی شد و این همان چیزی است که تو سالیان سال به دنبال آن بوده ای و برای به دست آوردنش به هر دری کوبیده ای.

این موهبتی است که واقعیت دارد و هر یک از ما می توانیم با توکل کامل به خدا راهی را که گم کرده بودیم، باز شناسیم و با آرامش و سرور حمایت و هدایت خدا را تجربه کنیم.

سعی کن هر روز بیش از روز پیش با خرد لایتناهی ارتباط برقرار کنی و کیفیت والای این تجربه را دریابی و مطمئن باش که درس های زندگی اتفاقی نیست، بلکه هر رویدادی به سبب این پیش آمده که تو چیزی را بیاموزی؛ پس با تکیه بر مهر و بخشش خدا زندگی خود را سرشار از رویدادهای الهی کن.

عشق را احساس کن و خواهان راهنمایی الهی باش و با احساس حضور خدا در همه امور زندگی ات، ترس ها و نگرانی ها را در حال رفتن، و خیر و برکت را در حال پدیدار شدن در زندگی ات ببین.

دست از جنگیدن بردار، از دیگران تقلید نکن، داوری را به خدا بسپار و متوجه باش که قانون الهی در همه احوال از تو و منافعت حمایت خواهد کرد؛ بنابراین آزاد و رها با احساس به این که خرد الهی راه ها و چاره های حکیمانه اش را در یاری به تو همراه خواهد کرد، آنچه را که آرزومندی بیافرین و خود را غرق در سعادت و آگاهی معنوی ببین.

اکنون زمان آن فرا رسیده که بدانی برای یافتن آن چه که همیشه آرزومند آن بوده ای، هیچ وقت دیر نیست.

بالهایت را کجا جا گذاشتی؟

پرنده بر شانه های انسان نشست. انسان با تعجب رو به پرنده کرد و گفت: اما من درخت نیستم. تو نمی توانی روی شانه های من آشیانه بسازی.

پرنده گفت: من فرق درخت ها و آدمها را خوب می دانم اما گاهی پرنده ها و آدم ها را اشتباه می گیرم. انسان خندید و به نظرش این خنده دار ترین اشتباه ممکن بود.

پرنده گفت: راستی چرا پرزدن را کنار گذاشتی؟ انسان منظور پرنده را نفهمید اما باز هم خندید.

پرنده گقت: نمی دانی توی آسمان چقدر جای تو خالی است.

انسان دیگر نخندید. انگار ته ته خاطراتش چیزی را به یاد آورد. چیزی که نمی دانست چیست. شاید یک آبی دور، یک اوج دوست داشتنی.

پرنده گفت: غیر از تو پرنده های دیگری را هم می شناسم که پرزدن یادشان رفته است.

درست است که پرواز برای یک پرنده ضرورت است. اما اگر تمرین نکند فراموش می شود.

پرنده این را گفت و پرزد. انسان پرنده را دنبال کرد تا اینکه چشمش به یک آبی بزرگ افتاد و روزی نام این آبی بزرگ بالای سرش آسمان بود و چیزی شبیه دلتنگی توی دلش موج می زد.

آنوقت خدا بر شانه های کوچک انسان دست گذاشت و گفت: «یادت می آید، تو را با دو پا و دو بال آفریده بودم؟ زمین و آسمان هر دو برای تو بود. اما تو آسمان را ندیدی. راستی عزیزم، بالهایت را کجا گذاشتی؟»

انسان دست بر شانه هایش گذاشت و جای خالی چیزی را احساس کرد. آنوقت رو به خدا کرد و گریست.