شنیدن استعدادی عظیم است.
همگان از استعداد شنیدن برخوردار نیستند.
معدودی از افراد واجد این موهبتند.
سخن گفت آسان است، اما شنیدن بسیار دشوار.
کسانی که گوش میسپارند، بدون آنکه قضاوت کنند، بدون آنکه ارزیابی داشته باشند، بدون آن که کسی را محکوم کنند، این گونه شنیدن معجزه است.
چنین افرادی سکوتی مقتدر، روحی شگرفت، و زیباییهای درونی بسیار لطیفی دارند.
به قول بزرگی خداوند به انسان دو گوش عطا کرده و یک دهان که دو بشنود یک بیش نگوید.
چرا که سخن را اگر رهایش کنیم لجام گسیخته میشود و به هر جا که بخواهد میتازد و هر آنچه که باعث کدورت، نحوست، و حتی جدالهایی بس بزرگ میشود از سخن بر میخیزد. تمرین شندیدن انسان را به سوی فرهیختگی سوق میدهد