بزرگی در احترام داشتن نیست بلکه در شایستگی احترام است. «ارسطو»

روزی روزگاری روباهی در جنگل با خرگوشی ملاقت کرد.
خرگوش گفت :((تو کیستی؟))
و روباه پاسخ داد:((من یک روباه هستم و اگر بخواهم می توانم تو را بخورم.))
خرگوش پرسید:((تو چطور می توانی ثابت کنی که روباه هستی ؟))
روباه نمی دانست که چه بگوید ،زیرا در گذشته خرگوش ها همیشه از او فرار می کردند واز این سئوال ها نمی پرسیدندوآنگاه خرگوش گفت :((اگر بتوانی نوشته ای به من نشان بدهی که تو روباه هستی من باور خواهم کرد.))
پس روباه نزد شیر دوید واز او یک گواهی گرفت که او یک روباه هست .وقتی به مکانی رسید که خرگوش در آنجا منتظر بود ،شروع کرد به بلند خواندن آن سند .این کار چنان او را خوشحال کرد که با لذتی فراوان روی هر جمله و پارا گراف تِأمل میکرد.
در همین احوال خرگوش که خلاصه مطالب را از همان چند خط اول گرفته بود در جنگل گم شد و دیگر دیده نشد .روباه نزد شیر بازگشت و دید که گوزنی با شیرصحبت میکند.
گوزن میگفت:((من می خواهم یک گواهی کتبی داشته باشم تا ثابت کند که شما شیر هستید.))
شیر گفت:((وقتی من گرسنه نباشم نیازی ندارم به خودم زحمت بدهم .وقتی گرسنه باشم تو نیاز به هیچ سند کتبی نداری.))
روباه به شیر گفت:((وقتی من یک گواهی برای خرگوش می خواستم چرا به من نگفتی که چنین بگویم؟))شیر گفت:((دوست عزیزم تو باید می گفتی که این گواهی را برای خرگوش می خواستی .من فکر کردم که تو این گواهی را برای انسان های احمقی می خواهی که برخی از این حیوانات دیوانه ای این بازی را از آنها یاد گرفته اند.))

نتیجه :شما کاملید چون در اینجا حضور دارید.شما کسی هستید چون آفریده شده اید.شما عظیمید زیرا عظیمید.نه پول نه مقام و نه تحصیلات ونه دیگر دستاور دهای زندگی ارزش شما را تعیین خواهند کرد.
به دنبال آنچه می خواهید باشید اما از آنها به عنوان ابزاری برای اثبات ارزش خود استفاده نکنید.در لحظه ای با شکوه خداوند تصمیم به خلق شما گرفته است.خلق موجودی با زندگی جاویدان.ارزش شما قبل از تولد از سوی بزرگترین قدرت ها تأیید شده است.صرف حضورتان در اینجا مهر تأییدی است بر منزلت غیر قابل انکارتان .لذا دیگر نه هیچ کس می تواند ارزشتان را تعیین کند و نه آن را مخدوش و یا سلب نماید.چه دنیا به شما احترام بگذارد و ه نگذارد،چه دیگران قدر شما را بدانند و چه ندانند شما همیشه بعنوان موجودی با ارزش بوده اید ،هستید و خواهد بود. این یک وعده نیست بلکه بزرگترین حقیقت هاست.

 

ببین... نبین...

بلبل را ببین که حتی در قفس هم می خواند.
پروانه را ببین که حتی با وجود کوتاهی عمر، از پرواز دست نمی کشد.
طاووس را ببین که زشتی پاهایش، افسرده اش نساخته.
زرافه را ببین که هرگز گردن کشی نمی کند.

کرم را ببین که بی دست و پا بودنش، او را از حرکت باز نداشته.
جغد را ببین که شب ها چگونه به مراقبه مشغول است.
عقاب را ببین که چگونه چشمانش را به هدفش دوخته است.
سگ را ببین که تو نجسش می خوانی اما او به تو وفادار مانده.
گوسفند را ببین که چگونه قربانی خوشی ها و نا خوشی های توست.
زنبور را ببین که چگونه از گل شهد برمی آورد و از دشمن دمار.
لاک پشت را ببین که چگونه شجاعانه به جای لاک دیگران درلاک خود پنهان شده.
پشه را ببین که چگونه غرور و عظمت تو را در هم می شکند و خشم نهفته ات را بیرون می ریزد.
ماهی را ببین که چگونه سودای کرمی کوچک او را به دام می اندازد.
اسب را ببین که چگونه از روی نجابت به ولی نعمت خود خدمت می کند.

و اما:
کرکس را نبین که پیوسته در انتظار مرگ دیگران است.
طوطی را نبین چرا که بی اندیشه هر گفته ای را تکرار می کند.
کفتار را نبین چرا که خفت ریزه خواری می کشد.
ملخ را نبین چرا که تاراجگر زحمات دیگران است.
عنکبوت را نبین چرا که تنها به فکر بنای خانه ی خود است.
عقرب را نبین چرا که در دشواری ها به جای حل مسئله، حلال مسئله را می کشد.
و پرندگان را ببین که چگونه به هنگام آشامیدن، نظری نیز به آسمان دارند.